Voordat de polderlopers de strakke polder inliepen, dwaalden ze eerst rond in de stegen en krochten van de oude havenstad Elburg.
“Zendingsdrang is het grootste probleem van het christendom en de islam,” betoogde polderplanner Vellinga vanachter zijn tripel in café De Rede in het gezellige centrum van Dronten. De andere borrelpraters knikten ernstig en instemmend. Polderplaatjesmaker Cantrijn merkte verbaasd op dat het gespreksonderwerp al vroeg “de diepte” in ging, iets wat doorgaans bij de meeste poldertochten pas gebeurt nadat het krat bier voor meer dan de helft leeg is. Dat zendingsdrang ook Vellinga niet vreemd is bleek wel tijdens de lentetocht van 2024 vanuit Elburg.
De pallets op het kampvuur deden denken aan het Inferno dat polderloper Rijff aanrichtte in het observatorium in de winter van 2006.
De wintertocht van 2022 zal niet de geschiedenis ingaan als een tocht waar nog jaren over zal worden opgeschept. In tegenstelling tot de vele voorgaande uitgebreide en uitdagende arrangementen beperkten de polderlopers zich dit keer tot het hoogst minimale.
Café Staal aan de Wakkerendijk in Eemnes kon rekenen op de goedkeuring van polderplanner Vellinga: authentiek, bomvol en knettergezellig op de late vrijdagmiddag.
Het was even slikken voor Metz en Vellinga. Ze hadden zich verheugd op een klassieke nummer 88 in restaurant Chopstick in het Utrechtse Eemnes. Helaas bleek dit etablissement al sinds 16 juli haar deuren te hebben gesloten. Onze liefhebbers van Chinees eten stonden voor een dichte deur in een verlaten leegstaande jaren tachtig winkelgalerij. Nochtans niet getreurd want de mannen hadden aan de Wakkere Dijk een minstens net zo authentiek café gezien. Een café waar Utrechtse boeren luidruchtig en rokend en drinkend het weekend aan het begroeten waren. Het was in deze omgeving dat de polderlopers kennis maakten met een debutant. Michiel Kruit, collega reisleider van Vellinga, was zojuist teruggekeerd van een drieweekse hike door Alaska. Hij had daar ‘ongerepte’ natuur gezien en was nu wel eens benieuwd naar een wandeling door de ‘gerepte’ natuur in Flevoland.
Naast Kruit dook ook het vrolijke gezicht van Jos Witsenburg weer eens op. Na twee eerdere, niet geheel blaarloze, poldertochten had Witsenburg zich ingeschreven voor deze tweedaagse monstertocht over bijna 60 kilometer.
Dronten vormde het sfeervolle begin van de lentetocht 2013.
De lentetocht van 2013 gaat om verschillende redenen als ‘historisch’ en ’trendbrekend’ de boeken in. Zo was daar allereerst de afzegging van polderplanner Vellinga vanwege een hardnekkige voetblessure. Gelukkig bleek hij bereid om onderweg de nodige hand- en spandiensten te verrichten én als poldertaxi te fungeren.
Een wandeling met hindernissen en een eclips van niks
Elite Döner in Muiderberg deed haar naam eer aan en vormde derhalve een waardig vertrekpunt.
De verwachtingen waren hooggespannen bij de polderlopers. Op vrijdagmorgen 20 maart togen zij in alle vroegte naar het Observatorium Robert Morris om daar getuige te zijn van ‘de eclips’. Ongeveer 85% van het zonlicht zou de maan niet voorbij komen. In 1999 waren polderlopers al eerder getuige van dit fenomeen. Polderloper Metz was met vrouw Karin en zoon Teun (toen nog in de luiers) naar het Observatorium getrokken om de eclips te bewonderen. Getooid met eclipsbrilletjes lagen ze op hun rug naar de verduisterde zon te kijken en zo stonden ze ook op de foto in de Flevopost. Niet aldus deze keer. De hype van de vorige keer maakte dat polderlopers geen eclipsbrilletjes meer konden bemachtigen. Dan maar behelpen met een CD’tje uit de auto van polderloper Vellinga. Maar het was niet nodig want het was een eclips van niks. Zelfs in het Observatorium stelde het niets voor. Ook de Flevopost vertoonde zich niet.
Polderdebutanten Van Rijn en Brouwer worden op station Nijkerk ontvangen door de doorgewintterde polderlopers Vellinga en Wormgoor.
Nog niet eerder was Nijkerk het vertrekpunt van een poldertocht. Dat is ook niet zo vreemd wanneer je bedenkt dat de afstand tussen deze voormalige Zuiderzeestad en het Observatorium een slordige zestig kilometer bedraagt. Vandaar dat de polderlopers voor deze tocht hadden gekozen voor een meerdaags arrangement.
Polderparaplu onontbeerlijk tijdens polder-papadag
De zomertocht van 2015 bleek een verfrissend en verkwikkend tochtje.
Vijf polderpapa’s stonden in Bant klaar voor het polderlopers-vaderdag-arrangement. Het programma had de papa’s ‘een soort kroegentocht’ in het vooruitzicht gesteld. Die tocht begon direct in Bant, waar het plaatselijke café op zondagmiddag reeds om 13 uur geopend was. In het gezelschap van Co Stompé, de dart-kampioen uit Lelystad, dronken de polderpapa’s hun eerste polderpilsje.
Polderlopen blijkt ook na 138 tochten vernieuwend. Voor het eerst in de geschiedenis liepen de polderlopers een poldertocht buiten de polder. Tijdens de Tour de Polder (2017-2019) kwam het wel vaker voor dat de wandelaars buiten Flevoland liepen. Dan werd er een polder in een van de twaalf provincies opgezocht. Maar het slotstuk vond altijd plaats tussen Lelystad en het Observatorium. Dit keer zagen zelfs de drie grootste volhouders af van deze apotheose. Na hun wandeling in het Brabantse land legden zij, bij terugkomst in Lelystad, de laatste tien kilometer af in de luxe wagen van polderlooppionier Metz.
De boerderijen aan de Vliegtuigweg in de Noordoostpolder zijn nog in nagenoeg originele staat.
Poldertochten eindigen altijd hetzelfde. Gezeten rond een kampvuur worden de wereldproblemen door de polderlopers met speels gemak verkleind tot behapbare proporties die tussen een paar slokken bier door worden opgelost. De variatie zit hem in de omvang van het vuur, de tot vuurton gepromoveerde droogtrommel of de tot de verbeelding sprekende toren van gortdroge pallets waarmee polderpyromaan Rijff zich in de winter van 2006 een plekje in de geschiedenis van de poldertochten verwierf. Maar de herfsttocht van 2023 eindigde dit keer niet rondom het vuur in het observatorium maar rond de keukentafel thuis bij polderloper Nooren.
Presentatie wandelgids Wandelen buiten de binnenstad van Almere
Polderloper Smits in zijn rol als stadsgids van Almere.
“Zo trots als een aap met zeven staarten!” Dat antwoordde Brigit Smits op de vraag of haar man Mari tevreden was over zijn wandelgids. En, het moet gezegd, de wandelgids “Wandelen buiten de binnenstad van Almere” is, ook volgens de uitgever, een hoogtepunt in de reeks. Ontwerper Van der Mark kwam superlatieven tekort om de fraaie foto’s te prijzen van deze bijzondere stad.
Streekeigen gids Steenaart wijst de polderlopers op een van de vele bezienswaardigheden in startplaats Uithoorn. Harte, Gerritsen en De Neef luisteren aandachtig.
De lentetocht van 2023 bleek een ware sentimental journey. Met name polderloper Steenaart haalde veel herinneringen op aan zijn grijze verleden. Dat begon al bij het passeren van station Weesp. “Het meest tochtige station van Nederland. Och, wat heb ik hier een kou geleden.” Eenmaal in de bus van Amsterdam Zuid richting Amstelveen kwam Steenaart helemaal op gang. “Hier had je dus een kapsalon en kijk daar: café Anno 1890. Daar dronken we ’s ochtends vroeg, na een nachtje doorhalen in Amsterdam, nog een laatste afzakkertje.”
