Finish Tour de Polder

Poldertocht 122 gaat de geschiedenis in als de afsluitende etappe van de Tour de Polder. Deze provinciale etappekoers begon drie jaar geleden in het Zeeuwse Vrouwenpolder. Aanleiding voor dit initiatief was het feit dat zelfs de meest doorgewinterde polderlopers na meer dan honderd tochten een klein beetje waren uitgekeken op hun Flevopolder. “Het was tijd voor een verfrissing”, legt polderlooppionier Metz uit, “na zoveel jaren raak je zelfs op de mooiste provincie van Nederland een keertje uitgekeken. Bovendien heeft Nederland meer polders dan alleen de grootste polder waar alle poldertochten tot nu toe door heen hadden gelopen.”

Toch kwam dit nieuwe evenement niet zonder slag of stoot tot stand. “Vernieuwing is zelden een verbetering,” aldus Metz. “Daarom keren we vanaf 2020 voorlopig weer terug naar de traditionele poldertochten. Na drie jaar zijn we alweer bijna vergeten hoe mooi onze eigen polder is.”

Steendijkpolder

De wintertocht begon bij het spiksplinternieuwe metrostation Steendijkpolder. Waar je vroeger met de trein vlotjes in Maassluis West kon komen kun je na drie jaar verbouwen, de nodige wethouders en budgetoverschrijding tegenwoordig na een extra overstap in Schiedam met de nieuwe metro uitstappen ten westen van Maassluis West. Opgetogen en dankbaar voor dit nieuwe actiestation gingen de polderlopers daar dan ook van start. De geboorteplaats van de vrouw van polderlooppionier Metz bleek pittoresker dan velen dachten. “Behalve de flat van mijn schoonouders, het huis van mijn zwager en de afhaalchinees ken ik Maassluis nauwelijks”, riep Metz enthousiast uit terwijl hij langs eeuwenoude grachtenpandjes de stad van Maarten ‘t Hart verliet.

Maasland

De volgende verrassing was Maasland, beschreven in de wandelgids van Cock Hazeu als een schilderachtig en authentiek dorpje. Geen woord was hiervan overdreven: de tijd heeft hier letterlijk stilgestaan getuige de kranten waarmee de ruiten dicht waren geplakt in het centrum. Verlekkerd bekeken de wandelende schaatsliefhebbers deze kranten met de aankondiging van de Elfstedentocht van meer dan twintig jaar geleden.

Nooit donker

Eenmaal buiten Maasland begonnen de polderlopers aan het echte polderlopen. Sompige en drassige weilanden met dijkjes waartussen het water van de vlieten hoger stond dan het erom liggende land: een echte Hollandse polder. De schemering viel maar donker werd het nooit. Het gelige schijnsel van de vele kassen in het Westland gaven de hemel een apocalyptische uitstraling. Vanaf de trekpont vlak voor Schipluiden keken de polderlopers met ontzag naar de onheilspellend kleurende kim.

Rite de passage

De debutanten Brandts en Nooren van de herfsttocht waren tijdens deze wintertocht opnieuw van de partij. Voor Brandts was deze tocht de eerste dag van zijn nieuwe leven. De dag er voor was hij aan zijn pensioen begonnen en de wintertocht vormde voor hem een “rite de passage” op weg naar zijn nieuwe leven als pensionado. De polderlopers toonden zich blij en vereerd met zijn deelname. “Het bewijst maar weer dat je nooit te oud bent om te polderlopen!” aldus polderjubilaris Steenaart. Tijdens het diner in Chin. Ind. Spec. Rest. De Lange Muur werd hij verrast met een speech en passend relikwie ter herinnering aan zijn 75^ste poldertocht. “Ik had zelf al zitten rekenen maar wist het niet zeker” aldus een zichtbaar ontroerde jubilaris. Gelukkig beschikken de polderlopers over het ijzeren geheugen van polderplanner Vellinga die alle deelnames van alle polderlopers uit zijn hoofd lijkt te kennen.

Polderpyromaan

Na de verplaatsing per trein van Delft naar Lelystad zakten de polderlopers rustig hun eigen polder weer in. De Runderweg vormde net als tijdens de herfsttocht het toetje en de laatste kilometers van de Tour de Polder werden zodoende in stijl afgelegd: rechtdoor als liepen de polderlopers over de Champs Elysee.
Terwijl polderplaatjesmaker Cantrijn met moeite een vuurtje wist te ontsteken in de wind knalde boven zijn hoofd een vuurpijl de lucht in. Verbaasd en verschrikt keken de polderlopers naar omhoog. Tegen de zwarte hemel stak fraai vuurwerk helder af. Al grinnikend kwam polderpyromaan Rijff tevoorschijn. Hij had het weer eens niet kunnen laten en was met zijn Amerikaanse bolide vanuit Hilversum helemaal naar Lelystad gereden om de finish van de Tour de Polder met vuurwerk luister bij te zetten.

Miezerig minnetje

Terwijl Brandts en Nooren kennis maakten met koffieman Theun Vellinga noteerde polderplanner Vellinga zuinigjes een minnetje voor de statistieken. De Tour de Polder is dan wel teneinde maar de toekomst ligt weer helemaal open voor een vervolg van de poldertochten.

etappe 12 tour de polder: zuid-holland