135: Uithoorn (L23)

Trip to Memorylane

De lentetocht van 2023 bleek een ware sentimental journey. Met name polderloper Steenaart haalde veel herinneringen op aan zijn grijze verleden. Dat begon al bij het passeren van station Weesp. “Het meest tochtige station van Nederland. Och, wat heb ik hier een kou geleden.” Eenmaal in de bus van Amsterdam Zuid richting Amstelveen kwam Steenaart helemaal op gang. “Hier had je dus een kapsalon en kijk daar: café Anno 1890. Daar dronken we ’s ochtends vroeg, na een nachtje doorhalen in Amsterdam, nog een laatste afzakkertje.”  

Harte, polderplanner ad interim, hoorde de verhalen tevreden gniffelend aan. Ook hij had al vele voetstappen gezet in de omgeving van Uithoorn, startplaats van poldertocht 135. Niet geheel toevallig. Voor het eerst in de geschiedenis van het polderlopen was de planning in handen van Harte, die zijn debuut maakte in de lente van 2016. Sindsdien heeft hij zich ontwikkeld tot een stille maar betrouwbare kracht die garant staat voor de toekomst van de traditie van het polderlopen. Zijn taak als polderplanner nam hij zeer serieus. Polderlooppionier Metz was dan ook dik tevreden. “Hij solliciteert duidelijk naar meer!” 

Optimaal Uithoorn 

Eenmaal met de bus aangekomen in Uithoorn veerde Steenaart verheugd op. “De Arthur van Schendelstraat! Daar ben ik opgegroeid!” Reikhalzend keken de andere polderlopers uit naar de roots van Steenaart. Die bleken te bestaan uit brutalistische galerijflats met daartussen minuscule schoolgebouwtjes. “Uithoorn komt in dit mistige en miezerige weer optimaal tot zijn recht,” ronkte de streekeigen gids. De polderlopers werden rondgeleid door de eerste naoorlogse uitbreiding van Uithoorn. “Hier, kijk in dit huis, ben ik begonnen als zendamateur!” 

Haarlemmermeerspoorlijn 

In het voormalige treinstation van Uithoorn laafden de polderlopers zich aan koffie en gebak. Dit station bleek een van de vele monumentale overblijfselen van de Haarlemmermeer spoorlijn. Polderloper Metz was erg in zijn nopjes met het arrangement dat Harte had samengesteld. Een schitterende route over een kiezelig spoordijkje. Vlak onder de rook van Amsterdam maar mede dankzij het zwaar bewolkte weer waanden de polderlopers zich bijna alleen op deze wereld. Zo ver de polderlopers konden kijken zagen zij niets anders dan sompige lege graslanden. Een omgeving die tot nederigheid en contemplatie stemde. Al snel gingen de gesprekken dan ook over de echt belangrijke Grote Denkers van ons vaderland: André Hazes, André van Duin en Jos Brink passeerden de revue. 

Jubilaris 

“Hebben we dit keer nog een jubilaris?” Polderplanner Vellinga keek polderlooppionier Metz vorsend aan vanachter zijn tripel in café Le Journal in Lelystad. Metz begreep dat dit een retorische vraag was en dat hij in gebreke was gebleven. Al snel constateerden de polderlopers dat polderloper Gerritsen dit keer de gelukkige was. Maar liefst vijfentwintig keer was hij van de partij geweest sinds zijn debuut in 2016. Waar de jubilarissen in de goede oude tijd getrakteerd werden op een speech én een luxe bewaarcasette voor de PolderPost, moest het feestvarken het dit keer doen met welgemeende schouderklopjes. Het zegt natuurlijk alles over de tijdloosheid van het fenomeen polderlopen. Waar er in de vorige eeuw nog een feestje werd gemaakt van 25 poldertochten worden anno 2023 de schouders opgehaald over dit feit. Vele polderlopers hebben al een veelvoud van dit aantal op hun naam staan en er lijkt voorlopige geen einde te komen aan deze traditie. 

Dubbelmin 

Poldertocht 135 werd niet bekroond met een prachtige zonsopkomst. Net als de vorige tocht begon het nieuwe seizoen in de mist. Sterker nog: onder een fijn miezerbuitje werd de koffieman begroet. Een dikke dubbelmin gaat de boeken in voor de lente van 2023.