131: Almere Buiten (L22)

Raveparty in de polder

Na een tocht van bijna veertig kilometer vanuit Almere Buiten bereikten de polderlopers het Observatorium. De volle maan scheen, de wind was hard en de wandelaars verheugden zich op het aanstaande pilsje rondom het kampvuur. Maar tot hun verrassing hoorden zij, behalve het zware gezoef van de windmolens, een onbekend maar dreunend donker geluid. Muziek?

Dichterbij komend passeerden zij een lange rij auto’s die geparkeerd stonden op de oprijlaan. De klanken waaiden vanuit het Observatorium hun kant op en de bastonen deden de grond trillen. Vanaf een afstandje zagen de wandelaars het vuur al branden, hún vuur. Dit waren zij niet gewend. In al die voorgaande 130 poldertochten wisten

ze niet beter dan dat het Observatorium aan de polderlopers toebehoorde. Silhouetten bewogen energiek rondom de vlammen.  Nieuwsgierigheid won het van de ongerustheid en polderlooppionier Metz stapte kordaat af op deze groep indringers.
Al snel bleek dat de feestgangers geen kwaad in de zin hadden. De discjockey stond te springen als een vlo achter zijn draaitafel maar was bereid de polderlopers uit te leggen dat zij hier de ongenode gasten waren op een “illegaal feestje”. Polderloper Metz wees hem erop dat de dansende jongelui ongenode gasten waren op de 131^e poldertocht en daarmee was het misverstand en de verbazing over elkaar aanwezigheid opgelost.
Niet alle polderlopers waren even blij met deze verrassing. Polderloper Steenaart besloot al snel de relatieve rust van zijn “luxe wagen” op te zoeken; hij zei “dit soort feestjes wel te kennen, met pillen en zo.” Polderloper Harte was danig uit het veld geslagen door deze onverwachte wending van wat tot op dat moment als een klassieke poldertocht was verlopen en verliet nijdig en teleurgesteld in zijn gehuurde bolide met gierende banden de polder. Bleven over Vellinga, Metz, Gerritsen en Cantrijn, deze laatste uit Brabant afkomstige polderloper is als geen ander gewend dat nachten lang kunnen duren en vermaakte zich prima met de andere feestgangers. Vellinga deelde polderpilletjes uit in de vorm van borrelnootjes en Metz plopte onverstoorbaar het ene na het andere polderpilsje open. Poldernestor Gerritsen zat met zijn 72 jaar onverstoorbaar in zijn meegebrachte tuinstoel tussen de swingende meute bij het kampvuurtje. Op de houten palissade bewogen de gekleurde lichtjes van een lichtorgel en een dreadlocks dragende teenager vermaakte de gasten met een acrobatieke show met lichtgevende kegels. Helaas voor Metz bleek een verzoeknummertje voor Dolly Parton er niet in te zitten en rond een uur of vier in de ochtend schoven de polderlopers dan ook hun tent in. Het luchtmatras trilde vrolijk mee op de oorverdovende klanken maar de polderpilsjes en de vele kilometers hadden hun uitwerking niet gemist op de moegestreden polderlopers en weldra snurkten ze tevreden door de basdreunen heen.

Huisbezoek

De eerste tocht na corona stond in het teken van het “huisbezoek”. Dit jaar gaan de polderlopers tijdens hun tochten op bezoek bij in de polder woonachtige polderlopers. Polderlopers Arjen en Dieuwerke Kloosterman beten het spits af en deden dat vol overtuiging. Dochter Femke had maar liefst twee appeltaarten gebakken zodat de wandelaars met een goed gevulde maag aan de koffie zaten in een van oudste wijken van Almere Buiten. Al meer dan dertig jaar wonen deze gevluchte Amsterdammers naar volle tevredenheid in de polder.

Uiteen gereten peloton

De poldertocht liep vervolgens door de buitenwijken van Almere Buiten naar de Oostvaardersplassen. Na het zien van een ringslang op het warme fietspad deed polderloper Nooren het bijna in haar broek van de schrik. Na haar plaspauze raakte ze het peloton kwijt. Polderlooppionier Metz besloot zich af te laten zakken om haar weer terug naar de groep te brengen. Deze actie was het begin van een chaotische poldertocht waar het tienkoppige peloton geen moment bij elkaar bleef.

Uiteindelijk vonden de wandelaars elkaar weer terug bij het Chinese Afhaalcentrum Oriënt in de buitenwijken van Lelystad. Met enig improvisatie vermogen wist de gastvrije eigenaresse de wachtruimte voor de afhalers om te toveren tot een sfeervolle eethoek. Hier bleek ook dat na twee jaar corona de polderlopers over het nodige incasseringsvermogen beschikten want ondanks het ontbreken van de Dame Blanche én, misschien nog wel belangrijker, de “glote biel” telden de polderlopers hun zegeningen en deden zich dankbaar en tevreden te goed aan een overvloedige dis.

Dubbelplus de lente in

Na een korte maar hevige nacht ontwaakten de polderlopers in een leeg Observatorium. Van de raveparty was geen spoor meer te zien. Alleen licht tuitende oren deden de polderlopers terugdenken aan het illegale feest waarvan zij de ongenode gasten waren. De koffieman kwam dan ook nietsvermoedend met zijn mandje het observatorium binnenlopen met zijn polderpleur waaraan de wandelaars dankbaar hun handen warmden aan de bekers. Hij luisterde hoofdschuddend naar de verhalen over de party en keek met een bedenkelijk gezicht naar het nagenoeg lege kratje bier en trok zijn conclusie. Op de achtergrond verscheen de zon donkerrood en machtig boven het vizier van de lente- en herfst equinox.